Visitas

miércoles, 28 de diciembre de 2011

The pianist


Si nos pinchas ¿no sangramos?
Si nos hacen cosquillas ¿no reímos?
Si nos envenenan ¿no morimos?
Y sin nos hieres ¿no nos vengamos?

martes, 20 de diciembre de 2011

Echar(te) de menos

"Me voy a primera hora". Le escuché decir, a primera hora... y sonó como la cadencia de un día imperfecto, un día que dejará tras de sí, otros muchos tan imperfectos sin él. Es como si en el momento en que deja de llover, en lugar de salir es sol, el cielo girase absurdamente dándome la espalda, olvidándose completamente de mí. Tengo miedo a no sentir tu olor en mi ropa, a mirarte y sonreír, a echar(te) demasiado de menos. Ahora sé que ya eres una necesidad.


Dicen que duele cuando te caes, pero a veces vale la pena caerse porque las manos que te ayudan a levantarte hacen que todo ese dolor desaparezca de golpe. 

lunes, 5 de diciembre de 2011

El euromillón a tu lado es calderilla


Happy never after

-¿Sabes? Te pondría un sms todos los días diciéndote lo bonita que eres.
Te iría a buscar con mi moto a la puerta del cole y te llevaría al cine.
+No nos pondríamos de acuerdo con la película.
-A mí me da igual la película, porque te estaría besando desde que se apagaran las luces hasta los créditos.

viernes, 2 de diciembre de 2011

En busca de la felicidad

No permitas que nadie te diga que eres incapaz de hacer algo, ni siquiera yo. Si tienes un sueño, tienes que protegerlo, las personas que no son capaces de hacer algo te dirán que tú tampoco puedes. Si quieres algo ve por ello y punto.




martes, 29 de noviembre de 2011

Estar viva no es lo mismo que vivir

Hoy es un día raro, es como si no fuese yo, estoy triste. He empezado a pensar, y me pregunto ¿he dejado de estarlo alguna vez?. Estoy viva, sí, pero vivir no es lo mismo que estar viva. Me siento como si fuera la mitad de algo, de algo que haya muerto, y que jamás encontraré.
Me siento dentro de un pozo, del que a veces intento salir y sonrío y otras me da por llorar y me hundo más.
Creo que he creado en mi mente un mundo y a veces hasta me asusto porque confundo el mundo de mi imaginación con el mundo real. Pocas veces me doy cuenta, de que no es normal discutir como si tuviera dentro de mi cabeza dos personas a las que ignoro completamente.
Vivo distante al resto de la gente,a menudo ni me doy cuenta de que existen los demás, ni me acuerdo de que día es. La cabeza me da vueltas y solo escucho preguntas y nunca respuestas.
Así que me paso los días viendo como la vida sigue con sus rutinas a mi alrededor, sin más.


Hoy, estoy triste, y aunque no tenga miedo, porque mi mayor miedo ya se cumplió, no sé cuando voy a dejar de estarlo.

viernes, 25 de noviembre de 2011

Es todo lo que quiero en esta vida insana

Vivir en una propia anarquía, sin la necesidad de contentar, o el miedo de defraudar a alguien. Vivir sin leyes que te prohíban cumplir tus sueños, reírme cuando quiera reír y llorar sin que me importe que me miren. Salir hasta tarde sin broncas a la mañana siguiente, disfrutar el día a día. Emborracharme con los que de verdad me hacen feliz y saber lo que es pasarlo bien. Besar a quien quiera y cuando quiera. Hacer todo lo que ahora no puedo y quiero.
25 de Noviembre, Día contra la Violencia de Género.


"Sabes que no fue la primera y no será la última vez.."

jueves, 24 de noviembre de 2011

"La vida no se mide por las veces que respiras...


sino por los momentos que te dejan sin aliento."

miércoles, 16 de noviembre de 2011

La chica del autobús



Cogía todos los días el mismo autobús y se sentaba en la última fila, a la izquierda, siempre el mismo sitio, siempre sola.
De vez en cuando escuchaba música con sus (poco) discretos cascos, y cantaba feliz, loca, divertida, sin importarle que todos los demás la estuvieran mirando, para ella no existía nada más que el paisaje que a su paso iba quedando atrás; otras veces leía un libro, impregnándose de cada una de esas palabras que poco a poco iban ocupando páginas y páginas, para contar la vida de unos extraños que a ella tanto le fascinaba. También tenía pasado el trayecto estudiando nerviosa, los apuntes de latín para un examen a primera hora. 
A veces simplemente se dedicaba a sonreír sin motivos, o muchas otras, a llorar, intentando camuflar sus lágrimas con las gotas de lluvia que resbalaban sobre el cristal.
Nadie la conocía, pasaba desapercibida por todo el mundo, por todos menos por mí. Nunca le quitaba ojo, discretamente eso sí, ansiaba ver cualquier movimiento suyo, me parecía una chica... ni rara, ni diferente, simplemente especial.
Una chica, que un buen día, se sentó en el mismo asiento de siempre  y empezó a escribir.
Desde entonces no volví a saber de ella, cada día, nada más subir, dirijo la mirada hacia la última fila, y allí está, su lugar, vacío.

La chica del autobús, que necesitaba cambiar de vida, y finalmente lo consiguió.

jueves, 10 de noviembre de 2011

Con tanto y tan poco, se hizo grande la ilusión

Y aún sabiendo que debes quedarte callada, apartar la mirada y seguir con tu camino; te das media vuelta y sonríes.

martes, 8 de noviembre de 2011

Sólo espera, ten paciencia.

Al principio saltan chispas, una vez que esa luz se enciende comienzas a soñar, lo ves todo al revés, confundes la realidad de tal manera, que cuando de repente se apaga, te derrumbas.
Y es que en la vida no se pueden esperar momentos buenos, ni malos. La vida cambia. Un día te levantas tocando las nubes y otro te acuestas en el suelo con miles de heridas sin cura, un millón de preguntas que no tendrán respuesta y otras tantas respuestas de las que nunca te has planteado la pregunta.

jueves, 3 de noviembre de 2011

Ey chipirón

A tres de novembro párome a pensar en que significa ela para min.

Certo é, que nos fíxemos máis intímas nestes últimos anos, pero se te das conta, levamos unha vida enteira xuntas. Con máis ou menos confianzas, pero xuntas ao fin e ao cabo.

A día de hoxe doume conta de que sen ela nada sería igual; é única, transparente, das poucas que se mostran tal como é, poño a man no lume a que xamais cambiará a súa personalidade para caerlle ben a fulanito nin para que menganito se namore dela. Está conforme consigo mesma. Sabe comprenderte e escoitarte. Aínda que por dentro esté desfeita, intenta non derrumbarse só para que os demais non suframos, sácache un sorriso ata no peor dos momentos, e está aí cando máis a precisas.

Só por iso, podo afirmar que ela ocupa un dos cinco dedos da man, cando de contar aos mellares amigos se trata.




todos los días sale el sol, chipirón
Felices 16, Helenita del Río

sábado, 29 de octubre de 2011

En verdade hai cousas que xamais chegarás a decir

e nunca confesarás, porque tes medo, en realidade todos somos un pouco cobardes cando se trata de decir algo que nos importa demasiado. As cousas verdadeiramente importantes sempre se din con unha ollada, un xesto, un sorriso. Quizais porque ninguén atopa as palabras axeitadas, e ás veces, gardamos todas esas cousas, e o que sentimos e o contrario ao que dicimos.

Mi princesa


Me encanta levantarme y ver su "buenos días princesa" todas las mañanas.
Se emociona fácilmente, sé que disfruta de las pequeñas muestras de cariño de el día a día, por eso intento darle todas las que puedo; creo que se  pasaría tardes enteras escuchando melancólicas canciones al piano,  por eso cuando yo lo toco se queda con esa cara de boba que tanto me gusta. 
Adoro cuando se ríe, tiene la risa mas graciosa que jamás he escuchado; si está feliz es como si todos lo estuviésemos. Tiene un don, por así decirlo, tiene el don de la felicidad. Yo me siento orgullosa de poder hacerla feliz.

miércoles, 26 de octubre de 2011

Vuelve a ser ella

Pero eso no importa. No importa el que la notas se escapen levemente desafinadas, ni que el polvo haya desgastado la superficie del ébano, erosionando los compases; ni siquiera que los sonidos sean imperfectos y con falta de pulido. Lo único que importa es que a vuelto a posar sus muslos sobre el taburete, quejumbroso bajo su peso, ha colocado los dedos contra las teclas y ha vuelto a tocar.

martes, 25 de octubre de 2011


Que nadie te niegue un beso, que nadie te diga no, que la vida te trate, como a veces lo hice yo.

Vivo en el número siete, calle Melancolía

Ya no queda nada, ni principio, ni final, nada. Sólo ausencia mezclada con un toque de indiferencia.
El tiempo dicen que lo cura todo, pero creo que el tiempo sólo sostiene el dolor, eso creo, lo mete en un rincón de tu memoria, y el día menos pensado, lo saca a la luz de nuevo. El tiempo es una mierda, se va consumiendo, hace la distancia, hace el olvido, te hace sentir viejo.  Me gustaría congelar un reloj, pararlo en un instante que significara algo para mí y quedarme estancada ahí, como esos mosquitos que viven millones de años en ámbar y luego vuelven a nacer. Me gustaría volver atrás, no porque considere que me equivoqué (que sí, lo hice) sino sólo para volver a revivirlo.
Supongo que tengo razones para pedirle al tiempo que se paralice y me deje viajar en él, y cambiar ese momento, ese instante, sin embargo no lo haría, ni aún sabiendo lo que después se me iba a avecinar. Inexplicablemente, lo sigo sintiendo, sigo estancada en aquella época traviesa, sigo sumergido en mis propios recuerdos, y embriagada de restos de rabia e impotencia. Cierro los ojos y pienso que esto algún día cambiará, pero ni siquiera sé si lo deseo, quizá eso solo sea una forma de agravar mi impotencia cuando el protagonista de mis recuerdos se cruza en mi camino de nuevo.
Tiempo, párate, que yo me bajo, cada día es peor, cada día me siento más lejos de todo lo que me hacía sonreír y no estoy dispuesta. Detente, por favor, aquí me quedo, puede que no sea el mejor momento ni el mejor lugar, pero tengo la sensación de que mañana será todavía peor.

jueves, 20 de octubre de 2011

20 de octubre, 2011

"El coronel Muamar Gadafi resultó muerto durante la batalla de Sirte, su ciudad natal y último reducto de sus fuerzas, anunciaron las nuevas autoridades libias, que se aprestan a proclamar formalmente la "liberación del país" norafricano, tras ocho meses de un sangriento conflicto."


"ETA ha anunciado esta tarde el fin a 43 años de terrorismo con 829 víctimas mortales. La banda anunció a las siete de la tarde a través de un comunicado, escrito y en vídeo, que ha difundido en las ediciones digitales de los diarios Gara y Berria, el "cese definitivo de la actividad armada" sin poner condiciones." 


La nuestra será una democracia sin terrorismo, pero no sin memoria.





¿Qué por qué?

¿Qué por qué? Pues porque pinto la vida de colores diferentes, no me gusta llamar la atención entre desconocidos, pero he de decir que me encanta que los míos me hagan caso, me gusta la forma que tengo de hacerme sentir mejor a mí misma, porque siempre hay alguien que lo pasa peor que tú, ese es mi lema. Quizás esa sea la respuesta que tú buscabas.

miércoles, 19 de octubre de 2011

lunes, 17 de octubre de 2011

En mi mundo.

Son esos pequeños detalles que nadie aprecia, los que hacen de un lunes odioso, un lunes especial.

viernes, 14 de octubre de 2011

Cuando todo estuvo al revés, supe que debía de tomar una decisión acerca del camino a seguir, decisión que había estado aplazando durante demasiado tiempo.

jueves, 13 de octubre de 2011

Dame un 1 e un 6

Caeches, levantácheste.
Caín, levanteime.

Temos caído moreas de veces e ten por seguro que nos quedan por caer outras tantas, pero sempre nos erguimos e cada vez que o fixemos foi con máis forza. Porque cando o ves todo escuro e xa non podes máis, aí e cando aparecen dúas mans que se unen as túas, e as catro xuntas poden con todo o que se lles poña por diante.
Nestes dezaseis houbo tempestades, tormentas ou ata diluvios, pero como dí unha rapariga que eu ben sei "nunca choveu que non escampara" e así é, despois de unha mala racha sempre ven outra que non é tan mala, ou con sorte, ás veces ata pode ser boa. Supoño que a vida se compón diso, de bos e malos momentos, pero o que realmente importa e que ti formas parte de cada un deles. Para rir, para chorar, para aprender, para escarmentar, ao fin e ao cabo, para caer, erguerse, insistir e aprender.


Isto non comezou hai moito, pero o final vexo moi moi moi lonxe. Grazas Elisa.

E felices 16. (eres un chocho)

miércoles, 12 de octubre de 2011

Tus ojos te delatan cuando intentas mentir

-Ahora que lo pienso estos cuadrantes no van a hacer falta, ¿sabes por qué?
+No... ¿por qué?

-Porque nadie se despierta por la mañana queriendo a alguien y deja de quererlo a la hora de la siesta... estuve ahí abajo dieciocho minutos, solo dieciocho, nadie deja de querer a alguien en dieciocho minutos, me da igual lo que me digas, sé que me sigues queriendo.

martes, 11 de octubre de 2011

You decide who stay in

Quién no te busca no te extraña, quién no te extraña no te quiere. El destino determina quién entra en tu vida pero tú decides quién se queda. La verdad duele solo una vez, la mentira cada vez que nos acordamos. Hay tres cosas en la vida que se van y no regresan: el tiempo, las palabras, y las oportunidades.
Por eso valora a quién te valora y a quién no, pues que le peten.

viernes, 7 de octubre de 2011

Unha década e media.



Amistad: (del latín amicus; amigo, que deriva de amore, amar). Se dice de la relación afectiva entre dos personas y que se da en distintas etapas de la vida y en diferentes grados de importancia.

Personalmente, a mí no me hace falta coger un diccionario para definir esa palabra, simplemente con pensar en él, esas siete letras empiezan a cobrar sentido.

Cierto es, que la amistad aparece en distintas etapas de la vida, yo tuve la suerte de que aparecieses en la primera, incluso antes de la primera. Ambos vivimos dentro de nuestras madres al mismo tiempo, nos fuimos desarrollando poco a poco hasta que llegó el momento de salir a la superficie, una superficie nueva y desconocida, en la que tendríamos que empezar de cero y vivir nuestra propia historia. Por suerte el destino quiso que tú formases parte de la mía.
Desde ese primer día de cole, en el que tú llevabas un mandilón de rayas azules y yo el de cuadraditos rosas, cuándo la profe nos obligaba a presentarnos a nuestros compañeros diciendo nuestro nombre en voz alta y lo que nos gustaba hacer supe que serías mi amigo. "hola, me llamo Ander y me gusta jugar al fútbol". Era la primera vez que escuchaba ese nombre en mi vida, y en cuanto lo oí me empecé a reír.
Los años fueron pasando, y ese tal Ander siguió junto a mí año tras año, recreo tras recreo, cambiándome sus galletas tostarrica por las mías de dinosaurius, comiendo el puré del comedor infantil aguantando la respiración para no degustarlo, jugando al escondite y al pilla pilla, copiandonos los deberes, sacando los dos 10 en los exámenes, discutiendo, riéndonos, pasó la primaria, empezó el insti, una nueva vida pero con él mismo de siempre a mi lado, fueron muchos vaciles, muchos sábados noche, borracheras varias, confesiones, secrectos, complicidad, empezaste a ser indispensable en mi vida, tardes de piscina, de bruselas, de tortazos limpios, de collejas, de abrazos verdaderos, de incontables "te quiero", de mañanas esperandote a las y vienticinco en mi portal. Fueron minutos, horas, semanas, meses años, fue  una década y media la que llevamos juntos.

Si te das cuenta esto no viene de ahora, a veces nos estrañamos de lo mucho que nos conocemos, sabemos lo que piensa el otro en cualquier situación, pero si te paras a pensarlo es normal, llevamos una vida juntos, 15 años que se dice pronto y ten por seguro que esa cifra seguir aumentando. 

Dicen que la amistad se da en distintos grados de importancia, creo que entre nosotros cualquier de esos grados se queda pequeño.

Payasa, me dicen




La preocupación no forma parte de mis planes, no suelo agobiarme, tengo la capacidad de ver lo complicado con la máxima sencillez, odio el estrés, cuándo las cosas se complican empiezo a pensar en positivo y todo se hace menos pesado, he llegado a pasarlo realmente mal en el pasado por eso me prometí que después de aquella etapa no volvería a sufrir por estupideces. Sonrío a todas horas, quizás eso ayude a entender mi forma de ser. Me gusta hacer reír a la gente, me encanta, por eso me paso todo el día haciendo bobadas. Me dan ataques de risa en medio de clase, saco la lengua en las fotos, pongo la música a todo volumen y me creo una estrella de Rock, soy una fanática de la fiesta, amo perrear con mis amigos un sábado noche en la tarima de nuesto pub preferido. Algunos me llaman payasita, yo me defino como soñadora.

Vuela alto

Es lo que hacemos todos, nos lanzamos y esperamos poder volar, porque si no es así, caeremos como piedras. Y durante la caída nos preguntaremos ¿se puede saber por qué he saltado? A veces no encontramos ninguna respuesta coherente pero ya es demasiado tarde. Aquí estoy, cayendo. Por favor, haz que vuele.

jueves, 6 de octubre de 2011

Polos opuestos

No tengo un pelo de infarto ni me gusta el champagne, soy más de ron. Sonrío mucho, aunque no me encante mi sonrisa. Si me invitas a cenar no voy a pedir una ensalada, me gustan las calorías! Lloro viendo una peli y me río hasta que me duele la barriga. El brillo de mis ojos viene de fábrica. Me encanta la luna llena. Chupo la cuchara despues de echar el colacao y adoro la espuma del café con leche. Lo sé, no me parezco en nada a ella, pero tampoco quiero parecerme.

Folga xeral do alumnado.

miércoles, 5 de octubre de 2011

Princesa de cuento

Estoy agotada de andar encima de unos tacones que me hacen subir, que el mundo se queda pequeño si se ponen de acuerdo y te apartan de mí. Quiero alguien que entienda que yo paso de fútbol si no juega el Madrid, tranquilo no pido promesas porque estoy convencida de que vas a mentir.

Optimismo modo ON



Hoy me ha dado por sonreír, con motivo o sin él, sonrío, y me alegro de hacerlo.

martes, 4 de octubre de 2011

Se non che gusta, bótalle terra.

Cierra los ojos y grita No!, sin importarte el que dirán, dilo alto  y claro, tienes una personalidad propia, y eso, vale más que todas las buenas impresiones que puedan llegar a tener de tí. No eres una marioneta de nadie, niégate a que te manipulen, haz lo que cres correcto, o lo que de correcto tenga poco, da igual, lo importante es que lo hagas, y estés orgullosa de hacerlo. Sabes? yo hago miles de locuras diarias, y jamás me arrepiento de ninguna (aunque a todos vosotros os pese.)

Con todo para tí, nada a mi lado


Cinco dedos con mis otros cinco te recuerdan demasiado.

domingo, 25 de septiembre de 2011

Ten en cuenta siempre un, te quiero

A lo mejor te insulto, o te trato mal o no te miro, pero aunque te diga todo eso y ahora tú no entiendas nada, cuando peor te trate, más te estaré queriendo.

viernes, 23 de septiembre de 2011

Tú lo sabes?

Me sigo preguntando por qué el el cielo es azul, por qué los pájaros vuelan, por qué los niños pequeños lloran para conseguir algo, por qué la luna aparece de noche y el sol de día, por qué para aprender tenemos que cometer antes un error, por qué nada es para siempre. Por qué cuesta tanto decir un te quiero.

miércoles, 21 de septiembre de 2011

20 de setembro, o teu día

Quérote. Pero non porque sexas amiga miña, se non porque eres ti. A persoa que todo o mundo busca pero que xamais encontrará porque a teño eu, porque eres para min. A única que me entende só con mirarme, que sabe estar en silencio escoitándome, abrazarme cando teño frío. Fai que a soidade, igual ca o medo ou a inseguridade desaparezan e se convirtan en palabras sin sentido algún. Non forza os momentos, simplemente van surxindo. Ela é a que me coñece á perfección, a que sabe todos os meus defectos e as miñas virtudes, a que se pasaría horas e horas escoitandome tocar o acordeón ou ensinandome a tocar a pandereta. Sabe como vivir momentos inesquecibles para que xamais os poida esquecer.


Sabe quererme e facer que eu a queira. 
Parabéns rula.

lunes, 19 de septiembre de 2011

Rutina estudiantil


Decir adiós a las tardes de piscina para saludar de nuevo a los libros, exámenes y madrugones.
Un año más, vuelta a la rutina.

domingo, 18 de septiembre de 2011

Un poco (mucho)


Puede que sea un poco rara. Un día estoy al borde del suicidio y al siguiente me doy cuenta de lo bonita que es la vida, me tiro por los suelos llorando y cuando me levanto me pongo a dar saltos de alegría, me atormento pensando que te perdí y que jamás te volveré a tener y luego me alegro de ello. Por las mañanas seré tu peor pesadilla y por las noches no te despegarás de mí. Mis sonrisas te puedes dejar embobado, pero tengo miradas que espantan. Habrá días en los que te achucharé a todas horas y otros en los que estaré ahí pero como si no estuviese, con el tiempo verás que soy de extremos, para mi el gris no existe, o es blanco o es negro. O te quiero o te odio. Eso sí, siempre que tengo algo claro, lucho hasta conseguirlo, y puedes estar seguro de que siempre, siempre lo consigo. Me entrego al 100%, cuando lloro, lloro de verdad, cuando río, mis carcajadas se escuchan desde Portugal, cuando grito lo hago con ganas, cuando me enfado todo el mundo empieza a temblar, y cuando beso, lo hago como si fuera la última vez.

viernes, 16 de septiembre de 2011

Érguete

Hoxe foi un día desos nos que espertei e non quería erguerme, tiña gañas de acurrucarme de novo na cama e meter a man debaixo da almofada, non era cuestión de sono, nin de que durmise mal, non, era unha sensación extraña, unha sensación como de que non houbese ningún motivo polo que erguerme, ao mellor era unha sinal de que a esa persoa lle daría igual que me pasase o día durmindo, tiña gañas de chorar, de escapar da realidade e voltar aos meus soños, e así poder terte un anaco máis ao meu carón, aínda que fose en soños. Foi aí cando me dixen non! e erguinme, si, fíxeno, poida que ti non me estiveses esperando, pero de seguro que había alguén que si, e se non fose así, daría igual, porque dinme conta de que ninguén merece que me pase o día enteiro apartada do mundo chorimicando, apenandome do que puido ser e non foi.

miércoles, 14 de septiembre de 2011

Rolling in the deep

I can't help feeling, We could've had it all.


No puedo evitar sentir que pudimos haberlo tenido todo.

domingo, 11 de septiembre de 2011

Grítalo fuerte

Escríbelo en el cielo y grita, mucho, mucho más, dí quien eres y todo lo que vales, que eres fuerte, más de lo que todo el mundo piensa y no te vas a derrumbar.

Botar(te) en falta



Na radio comeza a soar esa canción, recoñézoa de contado, teñoa escoitado milleiros de veces. Pola miña mente pasan todas esas noites nas que me quedei durmida escoitandoa e erguíame cos cascos aínda postos, esas tardes grises nas que quedaba pechada na casa coa música a todo volume, as longas viaxes en coche amenizadas sempre por John Lennon, todos os "Stand by me" que escribín no bafo dos cristais, pasan centos de paseos, de promesas, de choros, de risas. Recordo o día no que esa canción pasou a ser a nosa canción.

viernes, 9 de septiembre de 2011

No te rindas jamás

El éxito comienza en la voluntad. Si piensas que estás vencido, lo estás. Si piensas que no te atreves, no lo harás. Si piensas que te gustaría ganar, pero que no puedes, no lo harás. Si piensas que perderás, ya has perdido. Piensa en grande y tus hechos crecerán. Piensa en pequeño y te quedarás atrás. Piensa que puedes, y podrás. Tienes que estar segura de ti misma. Las batallas de la vida no siempre las gana el hombre más fuerte , las gana aquel que podrá hacerlo, créeme cuando digo que tú, si que puedes.

Te quiero

Jodidas preguntas retóricas

Te rompes la cabeza pensando ¿Por qué a mí? ¿Qué coño hice yo para que me pasara esto? y no encuentras respuesta alguna, hasta que llegas a la conclusión de que quizás no exista esa respuesta, te tocó a tí, te jodes y aguantas, la vida es así (así de puta). No tiene otra explicación, simplemente tienes que cargar con lo que se te viene encima, y si lo haces con una sonrisa pues mejor que mejor. Sabes que todo, a su medido tiempo, acabará pasando, mientras tanto, los tienes a ellos, los de verdad, los que lo pasan mal si te ven mal, los que sonríen si tú sonriés, por eso no debes dejar de hacerlo.

lunes, 5 de septiembre de 2011

No saber decir adiós es un problema

Continúo andando con la mirada perdida hacia un horizonte quizás no tan lejano como parece, intento no pensar en todo lo que he dejado atrás, algo que sinceramente me resulta imposible,son demasiados recuerdos (buenos y no tan buenos) los que cargo a mis cuestas. Sin poderlo evitar, me giro y veo mi sombra, acompañada por la tuya, como de costumbre, pero tú ya no estás, te has ido y has dejado que tus recuerdos se queden conmigo, para sentir que te tengo cuando me siento sola o para torturarme día sí y día también sabiendo que te perdí.

Nunca más (esta vez sí)


Cuando llegas a la cima, a lo más alto, una arenilla del fondo de la montaña se mueve y hace que todo se venga abajo, que todo lo que tanto te ha costado conseguir se derrumbe casi sin darte cuenta. De repente todo vuelve a ser como de aquellas, ya no sonríes y si te paras a pensarlo, no sabes bien el por qué. Todo esto ya lo habías vivido antes, esas caras largas, esos ojos húmedos durante todo el día, !Basta ya!
Me prometí un "nunca más" y he vuelto a romper mi promesa.
 Puedes estar seguro de que no lo volveré a hacer.

miércoles, 31 de agosto de 2011

Marina

Teño escoitado que os verdadeiros amigos se dan contado cos dedos dunha man


ela ocuparía man enteira e parte doutra.

jueves, 25 de agosto de 2011

¿a caso no, querida?


Pero no fue culpa tuya, sino mía, y tu corazón estaba en juego, realmente la he jodido esta vez.

martes, 23 de agosto de 2011

Triste pero certo

Unha vez preguntaronlle a Lewis High, un fotógrafo de guerra porque elixira esa profesión, el respostou que se puidera contar con palabras todo o que vía, non precisaría cargar todo o día cunha cámara de fotos, de certos momentos de beleza, de desolación, de honra... Estaban máis aló das palabras, eu tamén o penso, hai cousas que simplemente non se poden explicar. Cousas tan sinxelas coma seguir vivos, ou asimilar que alguén se foi, o amor entre unha nai e un fillo, saber que a túa vida depende dun fío, a fame de días sen comer, o medo. El viu todos eses sentimentos nas olladas perdidas de milleiros de persoas, e fotografiounas para que queden conxeladas no tempo, e máis adiante nós as observemos e paremos a pensar, para que nos demos conta do egoístas que podemos chegar a ser.


Chámase personalidade

Rir ata chorar de alegría, pegar o chimpo máis grande e máis alto que xamais pegaches, berrar ata quedar sen voz, bailar baixo a chuvia sin paraugas ata que saia o sol, beber ata ter unha resaca que recordarás sempre, ser libre, non deixar que ninguén se interpoña no teu camiño, facer os soñor realidade, ir a polo que queres, (o que algo quere, algo lle costa), collelo da man sen importarche o que pensen, tocar esa canción vinte veces seguidas, chorar sen ter motivo, ser como eres, non como queiran que sexas.

lunes, 22 de agosto de 2011

Dream

Dicen que tardamos siete minutos en dormirnos y que en los primeros seis minutos y cincuenta y nueve segundos, nuestra cabeza, automáticamente, reproduce todos y cada uno de los momentos vividos a lo largo del día; y que en el último segundo, aparece la persona que te ha hecho feliz hoy. Finalmente el cerebro se queda con lo más importante, con lo que más le ha gustado y lo transmite en forma de película llamada "sueño".


viernes, 19 de agosto de 2011

Por que non?

E mentras exista unha posibilidade, media posibilidade entre mil millóns de que pase, vale a pena intentalo.

Sigue sin medo

Ás veces desexo desparecer por un tempo, pero sempre remato facendome esa pregunta que me fai recapacitar. De que me serve desaparecer? Se ao fin e ao cabo o problema virá conmigo, seguirame ata que o solucione, por iso, finalmente escollo o camiño difícil, o camiño de seguir cara adiante sin temor algún, sin bendas que me tapen os ollos só para non asustarme do que me poida atopar por cada paso que dé.

martes, 16 de agosto de 2011

Mi cielo

Ella es mi cielo, quiera o no, siempre está presente, para ayudarme en los momentos difíciles, y para reírse conmigo de los fáciles. A veces, en ese cielo aparecen unas cuantas nubes borrascosas que intentan que se deje de ver el bonito azul(cielo) que es ella, pero siempre se acaban marchando y dejan que el inmenso sol brille de nuevo. No importa que de cuando en vez llueva, nieve o incluso truene, no hay que tener miedo, porque después de toda tempestad llega la calma, esa calma tan esperada que probablemente duro poco tiempo, pero no importa, porque sé que mi cielo siempre estará ahí, hasta en la peor de las tempestades.
Gracias por mirarte y sentir tranquilidad aunque todo a mi alrededor sea un gran descontrol, gracias por ser mi cielo.

Eres un chocho, o mellor de todos.


Hoy a las 21:45 en la cúpula, Festival Internacional de Danza con la actuación de los grupos Falcatrueiros de Monterroso y Sol de Argentina


domingo, 14 de agosto de 2011

Vai a por el

Ás veces, chega un punto na túa vida que te cansas de esperar. De esperar a que pase algo, de que alguén apareza ou ao mellor volva...
Ves que o reloxo move os seus cachibaches para que as agullas avancen e se leven todos os minutos e horas de espera que se acaban esfumando no aire, observas como os días no teu calendario van avanzando e con eles os meses que rematan da mesma maneira que comezaron.
E agora, cando te das conta de que estás igual que cando comezaches, plantéxaste ir a buscar iso que tanto desexas, porque realmente estás farta de esperar.

felicidades (bis)

Ángela Vila Pereiro, 17
Óscar García Pampín, 20

MERECEN O MELLOR E MÁIS

miércoles, 10 de agosto de 2011

Hoxe estou pedicheira

Quero un sorriso que me faga rir, un bico que me cre adicción, unha persoa á que poder bicar, unha respiración pausasa que me tranquilice, un guiño de ollos que me faga pensar que é o definitivo, un grolo de algo que me faga esquecer que me esqueceches, un maquillaxe que me tape a cara de parva que me queda cando te vexo, unha foto que non poida tirar xamais, unha aperta que me faga sentir segura de min mesma, unha ollada que me diga "ánimo, que podes, que podemos" e un quérote, que mereza outro a cambio.


No quiero recordar

Cada paso que doy hacia delante, es una mirada atrás buscando tu recuerdo.

martes, 9 de agosto de 2011

No puedo más

Hoy estoy cansada de todo lo que me rodea. Hoy me he cabreado sin razón, ya tenía ganas de hacerlo, de relajar la cara, y por un día dejar de fingir esta estúpida sonrisa con la que no engaño a nadie.
Hoy me enfadado con todos, conmigo misma. Me he cansado, y lo peor es que podría decir "Así es la vida" y quitarme la culpa de encima, pero no lo haré, porque eso significa rendirse, y porque sé que soy yo la que escribe mi vida y que no debo de arrepentirme de mis errores, y menos en estos momentos, porque volvería atrás, caería de nuevo y tendría que volver a levantarme, y de eso, sí que me he cansado.

Fuck you

Tropiezas con la realidad,

corres tras un sueño...

Cruzar la línea

Hay momentos en la vida en que una sola decisión, en un solo instante cambia irremediablemente el curso de las cosas. Cuando decides disparar a alguien, cuando decides quererlo o no quererlo, cuando decides mentir, traicionar, ocultar o cruzar la línea. Esa décima de segundo podrá hacer girar todo el lado oscuro o inundarlo de luz, podrá hacer de ti un héroe o un criminal, podrá llevarte al cielo o al infierno, pero siempre será un lugar desde el cual no podrás volver atrás.


Te quiero más que ayer. Menos que mañana.

domingo, 7 de agosto de 2011

Pleno

Y sin darte cuenta todo ha pasado ya, lo miras y no sientes eso, esas mariposas en el estómago, no sientes absolutamente nada, simplemente lo miras, fijamente, quizás al mirarlo quieres acordarte de aquel tiempo en el que al escucharlo hablar te salía una sonrisa estúpida, fue un tiempo feliz, un tiempo para recordar, pero ahora te das cuenta de que hiciste lo adecuado, lo correcto y lo mejor de todo es que hiciste lo que sentías y acertaste, acertaste de pleno.

jueves, 4 de agosto de 2011

Tomé el camino adecuado

Los caminos se difurcan, cada uno toma una dirección pensando que al final se volverán a unir. Desde tu camino ves como la otra persona se hace cada vez más pequeña. "No pasa nada, estamos hechos el uno para el otro" piensas, pero no hay vuelta atrás, lo sientes y justo entonces intentas recordar en que momento empezó todo y descubrés que fué mucho antes de lo que imaginabas. Y es ahí cuando te das cuentas de que las cosas solo pasan una vez y que por mucho que te esfuerces jamás sentiras nada igual, ya nunca tendrás esa sensación de estar a tres metros sobre el cielo.

Perdiste

-Me hiciste jugar a un juego que no me gustaba.
+Te tocó perder.
-No, nunca pierdo.
+Para todo hay una primera vez.
-No lo dudo, pero no esta vez.
+Jugamos al juego del amor y tú perdiste, lo siento, no te quería..
-Te equivocas, me alegro de que nuestra historia no tuviera un final feliz y eso me convierte en ganadora.
+Entoces ¿se supone que yo soy el perdedor?
-Pues claro, me perdiste a mí.

viernes, 29 de julio de 2011

Sé que no

-Por favor no te vayas.
+¿Por qué?
-Porque no quieres irte.

Piensa en ti

Ser tú misma es lo único que cuenta, nadie te puede cambiar, eres tú y punto.
No pienses en los demás, sé egoista, no le des nada a nadie porque no te lo agradecerán, tu felicidad es lo que realmente importa, y si alguna vez dudas de ti misma recuerda que nadie puede quitarte esa maravillosa sonrisa, y que si lo hicieran, esa persona no merece realmente la pena.

Tengo ganas de luchar por un te quiero



-Puede que lo quiera.
+¿Cuánto?
-Más de lo que esperaba, supongo.
+Descríbeme eso.
-Tengo ganas de luchar por un te quiero.
+No lo quieres.
-Sí que lo quiero...
+No, estás enamorada.

Seguiremos


Si dicen caíste yo digo me levanto
Si dicen dormido es mejor soñando

miércoles, 27 de julio de 2011

Moreno de praia

                                                                     

miércoles, 20 de julio de 2011

Sé feliz

-¿Feliz? ¿Debería estarlo?
+¿Por qué no?
-Hace mucho tiempo que no soy feliz.
+A lo mejor sí que lo eres pero no te das cuenta.



martes, 19 de julio de 2011

Parece que va a llover


-Parece que va a llover.
-¿Parece que va a llover significa te quiero?
-Sí.
-Es algo así como ...¿un código secreto?
-Sí.
-¿Y me lo dirás cada día?
-Cada día.

Por que a fotografía?

E por que non? Nunha fotografía podes plasmar o que non se pode dicir con palabras, sentimentos coma o medo, as dúbidas, o amor, a amizade. Se unha frase puidese explicar todos esos sentimentos que surxen nunha guerra, nunha reconciliación, no comezo da vida dun novo ser, no último quérote, na ollada de dous namorados, se todo iso se puidera explicar cunha frase, estou segura de que el escollería escribir na contra de premer un simple botón, pero non o fixo. As fotografías fan que os recordos xamais se esquezan, que perduren por sempre, conseguen que un intre da nosa vida quede conxelado no tempo.
Non todo o mundo consegue saber o verdadeiro significado desas dez letras. El conseguiuno xa fai tempo.

lunes, 18 de julio de 2011

Hasta el camino más largo comienza con un solo paso

Ata outra

-Din que dos erros se aprende.
+Entón con el debiches de aprender moito, non?
-Por qué o dis?
+Porque soamente foi un erro.
-Non, para min foi moito máis ca un simple erro. Para min foi o meu sorriso durante un tempo, foron bágoas, para min chegouno a ser todo.
+Semella que sigues ancorada no pasado, aínda o queres?
-Fai tempo que quitei a áncora, pero non polo meu propio pé, se non a base de golpes, supoño que así se aprende. Non recordo sentimento algún hacía el, non gardo rencor, aprendín a esquecer os malos momentos e quedarme só cos bos, síntome orgullosa de facelo. Todo quedou nun recordo, no pasado, por sorte agora, atopeime cun presente que pinta moito mellor.

Abrázame

Sabes, me basta con que me abraces muy fuerte, necesito sentirte, que me protejas. Abrázame sin más, no mires el reloj porque los abrazos no tienen un tiempo máximo, porque eso se lo ponemos nosotros. Abrázame, te necesito a mi lado, abrázame fuerte, muy fuerte, tanto que casi no de respirado, que me falte el aliento, que no distinga entre tu cuerpo y el mío. Abrázame ahora, que lo necesito más que nunca, porque me lo debes, y ten por seguro que seré la persona más indefensa que jamás tendrás entre tus brazos. Abrázame y mata este frío, esta angustia, esta ansiedad con la que la vida me sorprende cada día.

jueves, 14 de julio de 2011

Así, sin máis

Deixo que me queiras como ti prefiras, con gañas, a bocados, ao cen por cen, con dúbidas, ata o fin dos tempos, ou tan só durante 24 horas. Non o chames amor se non queres, non me importa o nome, se non a forma.

Vive o momento

-Xa non sei que esperar...
-Non esperes nada.
-Cómo?
-Ás veces é mellor non esperar nada de ninguén, porque se esperas as decepcións serán máis grandes e as alegrías máis pequenas. Simplente deixa que te sorprendan.

lunes, 11 de julio de 2011

Un lugar que se encuentra mirando al cielo


Busco un lugar donde perderme, donde nadie pueda encontrarme. Uno de esos rincones con magia propia, donde mis pensamientos hablen por sí solos. Donde no existan las dudas ni las preguntas retóricas, donde se aclaren mis ideas. Allí donde sólo llegue yo, donde nadie interrumpa mis ilusiones ni malinterprete mis palabras.
Dónde únicamente me escuche a mí misma. Un lugar en el que pueda amar sin ser amada, llorar sin razones, gritar con todas mis fuerzas, reírme de mí misma, saltar para intentar llegar a las nubes, cantar hasta quedarme sin voz, y soñar, ante todo soñar.

Hoy descubrí que la perfección existe

Siempre he pensado que lo perfecto es aburrido, pero ahora me he dado cuenta de que no es así, porque tú eres perfecto.

jueves, 7 de julio de 2011

Esconderse el lo que menos te importa

Nos empeñamos en buscar la felicidad cada día, y no nos damos cuenta de que es ella quien tiene que encontrarnos, y eso será donde menos te lo esperas, en el instituto, en el supermercado, en mitad de una huida.
Y cuando llega descubres, que ahí no acaba todo, que el final de un camino, solo es el principio de otro, y lo único importante es la persona que escoges para que camine a tu lado.
Y esconderse es lo que menos te importa. Lo que te importa es que estás tocando con la yema de los dedos, eso que has estado soñando toda tu vida. Y ya solo importa, el hoy, el presente, y lo que queda por venir.

Smile

Non sei cando hai que estar seria ou cando sorrindo, por iso vivo improvisando, intentado non bater cos obstaculos situados estratexicamente no meu camiño e poñendo o maior dos sorrisos aos problemas.

Lo siento, pero es así

No necesito razones para hacer lo que me gusta. Es simplemente mi carácter lo que me impulsa hacia adelante, son mis imperfecciones las que me hacen sentir única. Esas imperfecciones que tú tanto odias y que probablemente hiciesen que me acabaras odiando a mí también. Lo siento, pero mi personalidad es así, y no la voy a cambiar, si no te gusta no mires.

martes, 5 de julio de 2011

Un sentimento que non podes describir con palabras, pero si con feitos.

Ela é a única que cando estou perdida me agarra da man e me leva ata onde sexa, quéreme tal e como son, cos meus millóns de defectos e  coas poucas virtudes que poseo, que para ela, son especiais. Xamais me deixa de lado, faime sorrir en todo momento, e se toca chorar? pois aí está ela, para chorar xunto a min, para axudarme a seguir cara adiante. Centos de momentos atolados, cousa normal se estamos a falar de semellantes tolas coma nós, momentos raros?, especias, momentos inolvidables ao fin e ao cabo. Ela, miña irmá, grazas.








Pd: Non te imaxinas o que te estou a botar en falta.


Sonríe, aunque quieran que llores


Y sí, aprendí a base de golpes, aprendí a no llorar por cada cosa que sucedía, aprendí a mostrar rostro de indiferencia cuando algo me dolía más que un dolor de barriga después de un empache a base de helado. Pero no aprendí a ser más fuerte, solamente a aparentarlo, y lo conseguí.

Chojineando

"Es cierto que te vas a encontrar cerradas muchas puertas, pero una puerta cerrada, al fin y al cabo, no es más que una puerta que espera para ser abierta".

lunes, 4 de julio de 2011

Una pizca de locura

¿No te apetece hacer locuras? Yo las hago a menudo, dejemos una nota de amor en un parabrisas de un coche cualquiera, corramos bajo la lluvia sin rumbo fijo, cojamos un bote prestado en la playa para poder ver el amanecer en medio del mar, ¿por qué no viajamos por todo el mundo con una mochila y sin billete de vuelta? desayunemos, comamos y cenemos helado. Suena bien, ¿no crees? Si quieres seguirme esta es mi mano y ese el camino, y recuerda que las cosas buenas no hace falta entenderlas, deja atrás las estúpidas normas del buen ciudadano y aprovecha para hacer cualquier cosa, lo que siempre soñaste, eso sí, lo que no puedes hacer es contárselo a nadie.




miércoles, 29 de junio de 2011

Game over

Reta al destino
En este juego el azar es la pieza clave. Nunca sabrás lo que te va a pasar ni que fichas vas a mover hasta el último momento. No vale la pena que planifiques la jugada porque luego saldrá como tenga que salir, bien o mal, como el destino lo prefiera. En ese juego nunca se sabe nada hasta que está hecho y sin poder retroceder. ¿Te sorprendes de haberte dado cuenta ahora? Lo ve normal, todos nos damos cuenta demasiado tarde... Pero quien sabe, quizás eso no sea malo al fin y al cabo. Lo único que sé, es que yo seguiré con mi camino, sin mirar atrás y esperando ver lo que suceda después, sin miedo a nada, ni siquiera a que el destino decida que la jugada salga mal. Llegaré al final del juego siendo yo misma, y con algo de suerte, quizás acabe ganando.
Hoy me he levantado con una inmensa sonrisa y no voy a dejar que nada ni nadie la haga desaparecer.

martes, 28 de junio de 2011

Ande, vaya a por él

Verá, mi pequeña Amelie, usted no tiene los huesos de cristal, podrá soportar los golpes de la vida, si usted deja pasar esta oportunidad con el tiempo se irá su corazón se irá haciendo seco y frágil como mi esqueleto. ¿A que espera? Ande, vaya a por él.

                         

                                                                                                                

Llámame loca si quieres

-¿Qué haces?
+Estaba coleccionando un momento.
-¿A que te refieres?
+Colecciono momentos, busco detalles que tengan algo especial y trato de recordarlos siempre. En mi opinión la vida es terriblemente jodida, pero tiene momentos que valen la pena, y yo los colecciono para intentar ser un poco más feliz...
-Y yo que pensaba que lo único que coleccionaba la gente eran chapas y cromos...
+Ya ves, a lo mejor esque yo soy diferente al resto de la gente.

Hazlo, y luego si quieres te arrepientes


Hoy es un día de esos en los que te paras a pensar, cosas que nunca se te habían pasado por la cabeza, pero que empiezas a darles importancia aunque quizás no la tengan.
Y tu respuesta es siempre la misma, "da igual, ya habrá tiempo, todavía es muy pronto", pero en verdad el tiempo corre más de prisa de lo que creemos y cuando te das cuenta ya no puedes hacer nada.
A veces merece la pena dar un gran paso, aunque te lleves todo con ello, pero si quieres conseguirlo, propóntelo y hazlo, no lo pienses, todo es un sueño, un sueño que se esfuma antes de lo que crees, no dejes que el tuyo se esfume.

lunes, 27 de junio de 2011

¿Bailamos?

En una calurosas madrugada de domingo y con una excesiva cantidad de alcohol en nuestros cuerpos me pidió que bailase con él el último baile, allí en medio de la nada, en medio de la oscuridad, sin música, bajo el cielo estrellado.
Sin esperar una respuesta me agarró y empezamos a bailar, y fue entonces, entre tropezones y risas, cuando me robó nuestro primer beso.

domingo, 26 de junio de 2011

Querer es poder

Muchas veces pienso que todo se pone al revés, pero la vida es eso, levantarse día a día creyendo que el futuro está en nuestros pies y al segundo darse cuenta de que eso no es cierto y que solo en nuestro sueños somos aquello que anhelamos ser. Se dice que si deseas algo con todas tus fuerzas, algún día se cumplirá ¿pero que haces cuando te cansas de desear lo inalcanzable? Tú simplemente deséalo, si se cumple o no, es decisión del destino, a veces el destino puede ponerse de tu parte.

Grítaselo al viento

Con la mirada perdida en el horizonte, en tu cabeza solo ese sonido, el sonido del mar, tus pies se hunden entre la arena mojada, el agua salada roza tu piel mientras esa espuma blanca se queda entre tus dedos.
Estás sola, grita, grita ahora que nadie te escucha.
Grítaselo, te quiero.




viernes, 24 de junio de 2011

martes, 14 de junio de 2011

Soy así y si no te gusta, pues te jodes

Soy cabezota, no me gusta dar los buenos días a gente que non conozco de nada, pido consejo para que me digan como hacer las cosas aunque luego no haga caso a lo que me dicen. Me gusta ir por la calle jugando a no pisar las líneas negras de los pasos de cebra, soy muy impulsiva suelo hacer las cosas y después arrepentirme, o no. A veces tengo grandes cambios de humor, se podría decir que soy bipolar. Me gusta escribir con lápiz para luego rectificar y poder borrar, pero suelo escribir con boli. Hablo hasta que se me seca la lengua, como chicle en clase, odio que me controlen.No necesito a nadie que me diga cuando lo hago bien o mal, la cago a menudo, pero es de humanos equivocarse ¿no? Mi madre dice que las formas me pierden y mi padre que mi pinto demasiado. No intentes comprenderme porque será una total perdida de tiempo.
¿Dirás que soy una caprichosa y que no sé lo que quiero?
Lo sé. ¿Y sabes? Me encanta.

Let yourself go

No pienses en el mañana, aprende a disfurtar del momento, respira profundamente y sonríe. No sientas miedo, déjate llevar.

sábado, 11 de junio de 2011

La vida

La vida no espera, no avisa ni se hace tu amiga. La vida es un juego con una partida, nos trata de tú, nos grita y nos mima, nos reta, nos pone un examen al día. La vida es lo único que manda en la vida.
La vida no es tuya, ni tuya ni mía..

Quiero pensar que en la vida todo cambia

Quiero crecer y contigo saldrá bien, quiero llegar a sentir con todo el alma, gracias vida por tus armas voy a aprender a usarlas bien.

jueves, 9 de junio de 2011

I like to remember


¿Por qué sigues recordando todas esas cosas?
¿Por qué no iba a hacerlo? Olvidarse de los malos momentos sería de covardes, gracias a ese tipo de situaciones uno se da cuenta de que no todo es color de rosa, a base de golpes uno empieza a defenderse. He aprendido que ante las dificultades hay que dar la cara, recibirás palos, sí, pero con el tiempo te harás inmune a ellos. ¿Por qué me iba a olvidar de esos momentos que me hicieron ser la persona que hoy soy?