Visitas

viernes, 29 de julio de 2011

Sé que no

-Por favor no te vayas.
+¿Por qué?
-Porque no quieres irte.

Piensa en ti

Ser tú misma es lo único que cuenta, nadie te puede cambiar, eres tú y punto.
No pienses en los demás, sé egoista, no le des nada a nadie porque no te lo agradecerán, tu felicidad es lo que realmente importa, y si alguna vez dudas de ti misma recuerda que nadie puede quitarte esa maravillosa sonrisa, y que si lo hicieran, esa persona no merece realmente la pena.

Tengo ganas de luchar por un te quiero



-Puede que lo quiera.
+¿Cuánto?
-Más de lo que esperaba, supongo.
+Descríbeme eso.
-Tengo ganas de luchar por un te quiero.
+No lo quieres.
-Sí que lo quiero...
+No, estás enamorada.

Seguiremos


Si dicen caíste yo digo me levanto
Si dicen dormido es mejor soñando

miércoles, 27 de julio de 2011

Moreno de praia

                                                                     

miércoles, 20 de julio de 2011

Sé feliz

-¿Feliz? ¿Debería estarlo?
+¿Por qué no?
-Hace mucho tiempo que no soy feliz.
+A lo mejor sí que lo eres pero no te das cuenta.



martes, 19 de julio de 2011

Parece que va a llover


-Parece que va a llover.
-¿Parece que va a llover significa te quiero?
-Sí.
-Es algo así como ...¿un código secreto?
-Sí.
-¿Y me lo dirás cada día?
-Cada día.

Por que a fotografía?

E por que non? Nunha fotografía podes plasmar o que non se pode dicir con palabras, sentimentos coma o medo, as dúbidas, o amor, a amizade. Se unha frase puidese explicar todos esos sentimentos que surxen nunha guerra, nunha reconciliación, no comezo da vida dun novo ser, no último quérote, na ollada de dous namorados, se todo iso se puidera explicar cunha frase, estou segura de que el escollería escribir na contra de premer un simple botón, pero non o fixo. As fotografías fan que os recordos xamais se esquezan, que perduren por sempre, conseguen que un intre da nosa vida quede conxelado no tempo.
Non todo o mundo consegue saber o verdadeiro significado desas dez letras. El conseguiuno xa fai tempo.

lunes, 18 de julio de 2011

Hasta el camino más largo comienza con un solo paso

Ata outra

-Din que dos erros se aprende.
+Entón con el debiches de aprender moito, non?
-Por qué o dis?
+Porque soamente foi un erro.
-Non, para min foi moito máis ca un simple erro. Para min foi o meu sorriso durante un tempo, foron bágoas, para min chegouno a ser todo.
+Semella que sigues ancorada no pasado, aínda o queres?
-Fai tempo que quitei a áncora, pero non polo meu propio pé, se non a base de golpes, supoño que así se aprende. Non recordo sentimento algún hacía el, non gardo rencor, aprendín a esquecer os malos momentos e quedarme só cos bos, síntome orgullosa de facelo. Todo quedou nun recordo, no pasado, por sorte agora, atopeime cun presente que pinta moito mellor.

Abrázame

Sabes, me basta con que me abraces muy fuerte, necesito sentirte, que me protejas. Abrázame sin más, no mires el reloj porque los abrazos no tienen un tiempo máximo, porque eso se lo ponemos nosotros. Abrázame, te necesito a mi lado, abrázame fuerte, muy fuerte, tanto que casi no de respirado, que me falte el aliento, que no distinga entre tu cuerpo y el mío. Abrázame ahora, que lo necesito más que nunca, porque me lo debes, y ten por seguro que seré la persona más indefensa que jamás tendrás entre tus brazos. Abrázame y mata este frío, esta angustia, esta ansiedad con la que la vida me sorprende cada día.

jueves, 14 de julio de 2011

Así, sin máis

Deixo que me queiras como ti prefiras, con gañas, a bocados, ao cen por cen, con dúbidas, ata o fin dos tempos, ou tan só durante 24 horas. Non o chames amor se non queres, non me importa o nome, se non a forma.

Vive o momento

-Xa non sei que esperar...
-Non esperes nada.
-Cómo?
-Ás veces é mellor non esperar nada de ninguén, porque se esperas as decepcións serán máis grandes e as alegrías máis pequenas. Simplente deixa que te sorprendan.

lunes, 11 de julio de 2011

Un lugar que se encuentra mirando al cielo


Busco un lugar donde perderme, donde nadie pueda encontrarme. Uno de esos rincones con magia propia, donde mis pensamientos hablen por sí solos. Donde no existan las dudas ni las preguntas retóricas, donde se aclaren mis ideas. Allí donde sólo llegue yo, donde nadie interrumpa mis ilusiones ni malinterprete mis palabras.
Dónde únicamente me escuche a mí misma. Un lugar en el que pueda amar sin ser amada, llorar sin razones, gritar con todas mis fuerzas, reírme de mí misma, saltar para intentar llegar a las nubes, cantar hasta quedarme sin voz, y soñar, ante todo soñar.

Hoy descubrí que la perfección existe

Siempre he pensado que lo perfecto es aburrido, pero ahora me he dado cuenta de que no es así, porque tú eres perfecto.

jueves, 7 de julio de 2011

Esconderse el lo que menos te importa

Nos empeñamos en buscar la felicidad cada día, y no nos damos cuenta de que es ella quien tiene que encontrarnos, y eso será donde menos te lo esperas, en el instituto, en el supermercado, en mitad de una huida.
Y cuando llega descubres, que ahí no acaba todo, que el final de un camino, solo es el principio de otro, y lo único importante es la persona que escoges para que camine a tu lado.
Y esconderse es lo que menos te importa. Lo que te importa es que estás tocando con la yema de los dedos, eso que has estado soñando toda tu vida. Y ya solo importa, el hoy, el presente, y lo que queda por venir.

Smile

Non sei cando hai que estar seria ou cando sorrindo, por iso vivo improvisando, intentado non bater cos obstaculos situados estratexicamente no meu camiño e poñendo o maior dos sorrisos aos problemas.

Lo siento, pero es así

No necesito razones para hacer lo que me gusta. Es simplemente mi carácter lo que me impulsa hacia adelante, son mis imperfecciones las que me hacen sentir única. Esas imperfecciones que tú tanto odias y que probablemente hiciesen que me acabaras odiando a mí también. Lo siento, pero mi personalidad es así, y no la voy a cambiar, si no te gusta no mires.

martes, 5 de julio de 2011

Un sentimento que non podes describir con palabras, pero si con feitos.

Ela é a única que cando estou perdida me agarra da man e me leva ata onde sexa, quéreme tal e como son, cos meus millóns de defectos e  coas poucas virtudes que poseo, que para ela, son especiais. Xamais me deixa de lado, faime sorrir en todo momento, e se toca chorar? pois aí está ela, para chorar xunto a min, para axudarme a seguir cara adiante. Centos de momentos atolados, cousa normal se estamos a falar de semellantes tolas coma nós, momentos raros?, especias, momentos inolvidables ao fin e ao cabo. Ela, miña irmá, grazas.








Pd: Non te imaxinas o que te estou a botar en falta.


Sonríe, aunque quieran que llores


Y sí, aprendí a base de golpes, aprendí a no llorar por cada cosa que sucedía, aprendí a mostrar rostro de indiferencia cuando algo me dolía más que un dolor de barriga después de un empache a base de helado. Pero no aprendí a ser más fuerte, solamente a aparentarlo, y lo conseguí.

Chojineando

"Es cierto que te vas a encontrar cerradas muchas puertas, pero una puerta cerrada, al fin y al cabo, no es más que una puerta que espera para ser abierta".

lunes, 4 de julio de 2011

Una pizca de locura

¿No te apetece hacer locuras? Yo las hago a menudo, dejemos una nota de amor en un parabrisas de un coche cualquiera, corramos bajo la lluvia sin rumbo fijo, cojamos un bote prestado en la playa para poder ver el amanecer en medio del mar, ¿por qué no viajamos por todo el mundo con una mochila y sin billete de vuelta? desayunemos, comamos y cenemos helado. Suena bien, ¿no crees? Si quieres seguirme esta es mi mano y ese el camino, y recuerda que las cosas buenas no hace falta entenderlas, deja atrás las estúpidas normas del buen ciudadano y aprovecha para hacer cualquier cosa, lo que siempre soñaste, eso sí, lo que no puedes hacer es contárselo a nadie.