Visitas

sábado, 29 de octubre de 2011

En verdade hai cousas que xamais chegarás a decir

e nunca confesarás, porque tes medo, en realidade todos somos un pouco cobardes cando se trata de decir algo que nos importa demasiado. As cousas verdadeiramente importantes sempre se din con unha ollada, un xesto, un sorriso. Quizais porque ninguén atopa as palabras axeitadas, e ás veces, gardamos todas esas cousas, e o que sentimos e o contrario ao que dicimos.

Mi princesa


Me encanta levantarme y ver su "buenos días princesa" todas las mañanas.
Se emociona fácilmente, sé que disfruta de las pequeñas muestras de cariño de el día a día, por eso intento darle todas las que puedo; creo que se  pasaría tardes enteras escuchando melancólicas canciones al piano,  por eso cuando yo lo toco se queda con esa cara de boba que tanto me gusta. 
Adoro cuando se ríe, tiene la risa mas graciosa que jamás he escuchado; si está feliz es como si todos lo estuviésemos. Tiene un don, por así decirlo, tiene el don de la felicidad. Yo me siento orgullosa de poder hacerla feliz.

miércoles, 26 de octubre de 2011

Vuelve a ser ella

Pero eso no importa. No importa el que la notas se escapen levemente desafinadas, ni que el polvo haya desgastado la superficie del ébano, erosionando los compases; ni siquiera que los sonidos sean imperfectos y con falta de pulido. Lo único que importa es que a vuelto a posar sus muslos sobre el taburete, quejumbroso bajo su peso, ha colocado los dedos contra las teclas y ha vuelto a tocar.

martes, 25 de octubre de 2011


Que nadie te niegue un beso, que nadie te diga no, que la vida te trate, como a veces lo hice yo.

Vivo en el número siete, calle Melancolía

Ya no queda nada, ni principio, ni final, nada. Sólo ausencia mezclada con un toque de indiferencia.
El tiempo dicen que lo cura todo, pero creo que el tiempo sólo sostiene el dolor, eso creo, lo mete en un rincón de tu memoria, y el día menos pensado, lo saca a la luz de nuevo. El tiempo es una mierda, se va consumiendo, hace la distancia, hace el olvido, te hace sentir viejo.  Me gustaría congelar un reloj, pararlo en un instante que significara algo para mí y quedarme estancada ahí, como esos mosquitos que viven millones de años en ámbar y luego vuelven a nacer. Me gustaría volver atrás, no porque considere que me equivoqué (que sí, lo hice) sino sólo para volver a revivirlo.
Supongo que tengo razones para pedirle al tiempo que se paralice y me deje viajar en él, y cambiar ese momento, ese instante, sin embargo no lo haría, ni aún sabiendo lo que después se me iba a avecinar. Inexplicablemente, lo sigo sintiendo, sigo estancada en aquella época traviesa, sigo sumergido en mis propios recuerdos, y embriagada de restos de rabia e impotencia. Cierro los ojos y pienso que esto algún día cambiará, pero ni siquiera sé si lo deseo, quizá eso solo sea una forma de agravar mi impotencia cuando el protagonista de mis recuerdos se cruza en mi camino de nuevo.
Tiempo, párate, que yo me bajo, cada día es peor, cada día me siento más lejos de todo lo que me hacía sonreír y no estoy dispuesta. Detente, por favor, aquí me quedo, puede que no sea el mejor momento ni el mejor lugar, pero tengo la sensación de que mañana será todavía peor.

jueves, 20 de octubre de 2011

20 de octubre, 2011

"El coronel Muamar Gadafi resultó muerto durante la batalla de Sirte, su ciudad natal y último reducto de sus fuerzas, anunciaron las nuevas autoridades libias, que se aprestan a proclamar formalmente la "liberación del país" norafricano, tras ocho meses de un sangriento conflicto."


"ETA ha anunciado esta tarde el fin a 43 años de terrorismo con 829 víctimas mortales. La banda anunció a las siete de la tarde a través de un comunicado, escrito y en vídeo, que ha difundido en las ediciones digitales de los diarios Gara y Berria, el "cese definitivo de la actividad armada" sin poner condiciones." 


La nuestra será una democracia sin terrorismo, pero no sin memoria.





¿Qué por qué?

¿Qué por qué? Pues porque pinto la vida de colores diferentes, no me gusta llamar la atención entre desconocidos, pero he de decir que me encanta que los míos me hagan caso, me gusta la forma que tengo de hacerme sentir mejor a mí misma, porque siempre hay alguien que lo pasa peor que tú, ese es mi lema. Quizás esa sea la respuesta que tú buscabas.

miércoles, 19 de octubre de 2011

lunes, 17 de octubre de 2011

En mi mundo.

Son esos pequeños detalles que nadie aprecia, los que hacen de un lunes odioso, un lunes especial.

viernes, 14 de octubre de 2011

Cuando todo estuvo al revés, supe que debía de tomar una decisión acerca del camino a seguir, decisión que había estado aplazando durante demasiado tiempo.

jueves, 13 de octubre de 2011

Dame un 1 e un 6

Caeches, levantácheste.
Caín, levanteime.

Temos caído moreas de veces e ten por seguro que nos quedan por caer outras tantas, pero sempre nos erguimos e cada vez que o fixemos foi con máis forza. Porque cando o ves todo escuro e xa non podes máis, aí e cando aparecen dúas mans que se unen as túas, e as catro xuntas poden con todo o que se lles poña por diante.
Nestes dezaseis houbo tempestades, tormentas ou ata diluvios, pero como dí unha rapariga que eu ben sei "nunca choveu que non escampara" e así é, despois de unha mala racha sempre ven outra que non é tan mala, ou con sorte, ás veces ata pode ser boa. Supoño que a vida se compón diso, de bos e malos momentos, pero o que realmente importa e que ti formas parte de cada un deles. Para rir, para chorar, para aprender, para escarmentar, ao fin e ao cabo, para caer, erguerse, insistir e aprender.


Isto non comezou hai moito, pero o final vexo moi moi moi lonxe. Grazas Elisa.

E felices 16. (eres un chocho)

miércoles, 12 de octubre de 2011

Tus ojos te delatan cuando intentas mentir

-Ahora que lo pienso estos cuadrantes no van a hacer falta, ¿sabes por qué?
+No... ¿por qué?

-Porque nadie se despierta por la mañana queriendo a alguien y deja de quererlo a la hora de la siesta... estuve ahí abajo dieciocho minutos, solo dieciocho, nadie deja de querer a alguien en dieciocho minutos, me da igual lo que me digas, sé que me sigues queriendo.

martes, 11 de octubre de 2011

You decide who stay in

Quién no te busca no te extraña, quién no te extraña no te quiere. El destino determina quién entra en tu vida pero tú decides quién se queda. La verdad duele solo una vez, la mentira cada vez que nos acordamos. Hay tres cosas en la vida que se van y no regresan: el tiempo, las palabras, y las oportunidades.
Por eso valora a quién te valora y a quién no, pues que le peten.

viernes, 7 de octubre de 2011

Unha década e media.



Amistad: (del latín amicus; amigo, que deriva de amore, amar). Se dice de la relación afectiva entre dos personas y que se da en distintas etapas de la vida y en diferentes grados de importancia.

Personalmente, a mí no me hace falta coger un diccionario para definir esa palabra, simplemente con pensar en él, esas siete letras empiezan a cobrar sentido.

Cierto es, que la amistad aparece en distintas etapas de la vida, yo tuve la suerte de que aparecieses en la primera, incluso antes de la primera. Ambos vivimos dentro de nuestras madres al mismo tiempo, nos fuimos desarrollando poco a poco hasta que llegó el momento de salir a la superficie, una superficie nueva y desconocida, en la que tendríamos que empezar de cero y vivir nuestra propia historia. Por suerte el destino quiso que tú formases parte de la mía.
Desde ese primer día de cole, en el que tú llevabas un mandilón de rayas azules y yo el de cuadraditos rosas, cuándo la profe nos obligaba a presentarnos a nuestros compañeros diciendo nuestro nombre en voz alta y lo que nos gustaba hacer supe que serías mi amigo. "hola, me llamo Ander y me gusta jugar al fútbol". Era la primera vez que escuchaba ese nombre en mi vida, y en cuanto lo oí me empecé a reír.
Los años fueron pasando, y ese tal Ander siguió junto a mí año tras año, recreo tras recreo, cambiándome sus galletas tostarrica por las mías de dinosaurius, comiendo el puré del comedor infantil aguantando la respiración para no degustarlo, jugando al escondite y al pilla pilla, copiandonos los deberes, sacando los dos 10 en los exámenes, discutiendo, riéndonos, pasó la primaria, empezó el insti, una nueva vida pero con él mismo de siempre a mi lado, fueron muchos vaciles, muchos sábados noche, borracheras varias, confesiones, secrectos, complicidad, empezaste a ser indispensable en mi vida, tardes de piscina, de bruselas, de tortazos limpios, de collejas, de abrazos verdaderos, de incontables "te quiero", de mañanas esperandote a las y vienticinco en mi portal. Fueron minutos, horas, semanas, meses años, fue  una década y media la que llevamos juntos.

Si te das cuenta esto no viene de ahora, a veces nos estrañamos de lo mucho que nos conocemos, sabemos lo que piensa el otro en cualquier situación, pero si te paras a pensarlo es normal, llevamos una vida juntos, 15 años que se dice pronto y ten por seguro que esa cifra seguir aumentando. 

Dicen que la amistad se da en distintos grados de importancia, creo que entre nosotros cualquier de esos grados se queda pequeño.

Payasa, me dicen




La preocupación no forma parte de mis planes, no suelo agobiarme, tengo la capacidad de ver lo complicado con la máxima sencillez, odio el estrés, cuándo las cosas se complican empiezo a pensar en positivo y todo se hace menos pesado, he llegado a pasarlo realmente mal en el pasado por eso me prometí que después de aquella etapa no volvería a sufrir por estupideces. Sonrío a todas horas, quizás eso ayude a entender mi forma de ser. Me gusta hacer reír a la gente, me encanta, por eso me paso todo el día haciendo bobadas. Me dan ataques de risa en medio de clase, saco la lengua en las fotos, pongo la música a todo volumen y me creo una estrella de Rock, soy una fanática de la fiesta, amo perrear con mis amigos un sábado noche en la tarima de nuesto pub preferido. Algunos me llaman payasita, yo me defino como soñadora.

Vuela alto

Es lo que hacemos todos, nos lanzamos y esperamos poder volar, porque si no es así, caeremos como piedras. Y durante la caída nos preguntaremos ¿se puede saber por qué he saltado? A veces no encontramos ninguna respuesta coherente pero ya es demasiado tarde. Aquí estoy, cayendo. Por favor, haz que vuele.

jueves, 6 de octubre de 2011

Polos opuestos

No tengo un pelo de infarto ni me gusta el champagne, soy más de ron. Sonrío mucho, aunque no me encante mi sonrisa. Si me invitas a cenar no voy a pedir una ensalada, me gustan las calorías! Lloro viendo una peli y me río hasta que me duele la barriga. El brillo de mis ojos viene de fábrica. Me encanta la luna llena. Chupo la cuchara despues de echar el colacao y adoro la espuma del café con leche. Lo sé, no me parezco en nada a ella, pero tampoco quiero parecerme.

Folga xeral do alumnado.

miércoles, 5 de octubre de 2011

Princesa de cuento

Estoy agotada de andar encima de unos tacones que me hacen subir, que el mundo se queda pequeño si se ponen de acuerdo y te apartan de mí. Quiero alguien que entienda que yo paso de fútbol si no juega el Madrid, tranquilo no pido promesas porque estoy convencida de que vas a mentir.

Optimismo modo ON



Hoy me ha dado por sonreír, con motivo o sin él, sonrío, y me alegro de hacerlo.

martes, 4 de octubre de 2011

Se non che gusta, bótalle terra.

Cierra los ojos y grita No!, sin importarte el que dirán, dilo alto  y claro, tienes una personalidad propia, y eso, vale más que todas las buenas impresiones que puedan llegar a tener de tí. No eres una marioneta de nadie, niégate a que te manipulen, haz lo que cres correcto, o lo que de correcto tenga poco, da igual, lo importante es que lo hagas, y estés orgullosa de hacerlo. Sabes? yo hago miles de locuras diarias, y jamás me arrepiento de ninguna (aunque a todos vosotros os pese.)

Con todo para tí, nada a mi lado


Cinco dedos con mis otros cinco te recuerdan demasiado.